با چشم هایی که چند روزی است درست و حسابی نخوابیده اند، به مانیتور خیره می شوم تا با تو حرف بزنم. مانبتور چشم های تو، دستهای من که تایپ می کنند جای گلوی گرفته ام و چشمهای تو... راستی کی می خوانی اینها را؟ می خوانی شان اصلا؟

نمی دانم شاید فراموششان می کنی، مثل هر حرف روزمره ی دیگری، شاید به خاطر نیاوری که یک شب من با چشم های چند روز نخوابیده به مانیتور خیره شده بودم که با تو حرف بزنم. شاید به خاطر خودم هم نماند. جزئیات یاد آدم نمی ماند. چیزهایی مثل این پست در خاطر نمی مانند، مثل چهارصد و سه پست قبلی که شاید بعدها به زحمت پنج یا شش تاشان را به یاد بیاوری. مثل حرفهایی که با هم زده ام. چه تصوراتی می مانند؟

نمی دانم. شاید هم هیچ وقت از بین نروند.

راستی می دانی دیدن آن چنارهای بلند و سبز دم خانه تان از پشت شیشه ماشینی که قرار نیست بایستد چه حسی دارد؟ نه! واقعا دردناک است. خب چه می شود کرد. دردها فراموش می شوند شاید. شاید هم نه. دردها آیا جزئیاتند؟ فرض کن چه حس ناجوری است وقتی فکر کنی دردها فراموش نمی شوند، و چقدر ناجورتر وقتی فکر کنی فراموش می شوند. می دانی دردناک است. 

فردا دوباره چمدانم را جمع می کنم با خودم می گویم که قوی هستم، به راه هایی که باید بروم فکر می کنم، خوشحال و خندان از زیر قرآن رد می شوم و با خودم فکر می کنم دردها آیا جزئیاتند؟ چنارهای بلند جلوی در خانه تان آیا چیزهایی جزئی هستند؟ و لبخند می زنم.

چشم های چند روز نخوابیده ام

دارم فکر میکنم برم یه اسپری زرد بخرم، روی دیوار خونتون بنویسمش:)

[تازه میشه ازش عکس گرفت با هشتگ جداریه منتشر کرد!]

[چهارصد و یکم]

کلِّمینی

کلامکِ عسلٌ

و «فیه شفاءٌ للنُاس»¹

^1.نحل69

^{[بین حرفهامون به ذهنم رسید:)]}

چجوری تحمل کنم و از تو با همه حرف نزنم؟

دل اگه تنها نبود جا واسه مهمون نمی‌ذاشت

کوه اگه عاشق نبود سر به بیابون نمی‌ذاشت

[اول صبحی بعد از این همه قر و قاطی درس خوندن این ترانه با خیال تو می‌چسبید، جای صبحانه، جای خورشید...]

[ما به اندازه‌ی کافی توی دنیا بی‌کسیم

نذار آدما بگن که ما به هم نمی‌رسیم]

از خودم می‌پرسم پس چرا آشفته تر می‌شوی؟

به خواب دعوتم می‌کند.

به خواب...

از خودم می‌پرسم با چه آرام می‌شوی؟

ناخودآگاه تو را خیال می‌کند.

[بازگشت به عصر تیترهای ترتیبی]

:)

انگار خیلی وقته 

اصلا قابل قبول نیست برای امتحانات استرس داشته باشم، اصلا قابل قبول نیست نگران باشم برای چندتا امتحان کوچک. نه خب، اگر هم کمی فکر کنم واقعا نیازی هم نیست.

هرچند نگرانی نسبت به آینده وقتی ضعفهای آدم توی امتحانها مشخصتر میشود، بیشتر میشود. اما این هم قابل قبول نیست.

قابل قبول همان هاست که میگویی، راست میگویی.

و خب، باید به من بگویی تا از این فکر های بچگانه دست بردارم:)

به نظرت تا کجای امتحان ها سرپا می‌مانم؟ گمانم اگر بتوانم جان سالم به در ببرم امیدی هم باشد برای درست شدن باقی چیزها. شبیه یک ماراتن نفس گیر است و اینبار نفس گیر تر از هربار دیگری. من می‌دانم ایستادن که هیچ، هرگز نباید قدم هم بزنم! چون من اینجا، توی این مسیر هستم که بدوم و دونده ای که ندود مثل پروانه ای است که پرواز نمی‌کند. این فاجعه است و هیچ کس فاجعه را دوست ندارد. پس به تو فکر می‌کنم، با خدا حرف میزنم، از اضطراب می‌لرزم و لحظه ای، لحظه‌ای فکر ایستادن...نه! فکر قدم زدن هم نمی‌کنم.

اما به نظرت تا کجا سرپا می‌مانم؟

[اینها را به تو می‌گویم، روبروی تو، چون تنها تو باید این حرف ها را از من بشنوی نه هیچ کس دیگری و تنها تو هستی که باید به من لبخند بزنی.]

دل آدم میگیرد اینطور، وقتی تصورت کنم تنها اشک میریزی. ولی از آنطرف من عمیقا اشک را درک میکنم و به حالت با تمام وجود غبطه میخورم، کاش، ای کاش میتوانستم من هم همین حالا اشک بریزم، طوری که لذت ببرم، طوری که آرام شوم. به قول تو نوشتن شاید جایگزین خوبی برای گریه است، ولی خود گریه هم جایگزین است. جایگزین چیزی که باید باشد. دوست دارم قبل از فردا آنقدر گریه کنم که روی گونه هام جوانه بزند، که یادم برود کمی، که آرام بگیرم شاید. به حالت غبطه میخورم و دلم تنگ میشود. اینها متضادند، نمیدانم...

اینها عاشقانه نیست جانم، یا اگر هست از این عاشقانه های معمول نیست. جماعت معنای عاشقانه را لوث کرده اند، یا شاید هم لوس. اما عاشقانه برای ما همین الفاظ به زبان محاوره است که من از لب های با حیای تو تصورشان می کنم و آرام می گیرم. عاشقانه همین آرامش است و اگر زندگی عاشقانه نباشد قطعا می شود جهنم بی تابی و هذیان. پس عاشقانه نیاز به بازتعریف تازه ای دارد فارق از توهمات لوس جماعت. می شود گفت: عاشقانه، همین تویی، همین سکون، همین آرامش. یا خلاصه نرش همان گزاره اول؛ «عاشقانه، همین تویی.»

و خب اینطور بهتر است(:

[ای بال و پرم! شکوه بالندگی ام

دامن زده خوبی ات به شرمندگی ام

زن زندگی است و مرد، مرگ است ولی

مادام که با توام پر از زندگی ام]

آخر شب‌های، روزهایی که از خودم راضی نیستم باید کسی باشد که روبرویم بنشیند و لبخند بزند، لبخند بزند و لبخند بزند تا گونه هاش چال بیافتد. باید یک نفر باشد که این آخر شبها با صدایی که جز من کسی نشود بگوید، مضطرب نباش، همه چیز درست می‌شود. یک نفر که بگوید، بخندد و با دستهاش پلکهام را ببندد تا اینقدر برای خوابیدن عذاب نکشم. کسی که دستش را روی سینه ام بگذارد تا همه چیز آرام بگیرد.

اینطور آخر شب ها کسی باید باشد، کسی که باید باشد اینطور آخر شبها.