دویست و هشتاد و دوم

بعضی چیزها را نمی‌شود به کسی گفت، حتی آدم از تکرارشان درون خود هم احساس انرجار می‌کند، احساس ترحم مخلوط به یأس. به نظرت این حرفها را باید چکار کرد؟