وقتی از اتاق بیرون زدم بغضم شده بود یک ورم غیر قابل تحمل، می گفت طبیعی است، می گفت همه کسانی که در این مسیر پا می گذارند این مرحله را باید رد کنند، می گفت خود من. من هم این مرحله را رد کرده ام. حرف می زد و حرف می زد و من از یک جایی به بعد دیگر شوقی نداشتم چیزی بگویم. فقط منتظر بودم تمام بشود تا بغضی که هر لحظه ممکن بود بترکد را یک جای دیگر خالی کنم.
چند روز است. فکر می کنم به مسیری که آمده ام، به فشاری که تحمل کرده ام، به چیزهایی که به دست آوردم، به چیزهایی که از دست داده ام. فکر می کنم. مدام فکر می کنم. و فرسوده تر می شوم انگار.
«حالتون خوبه جدا؟
گمونم خوب باشم، فقط شاید ضرورت بود کمی بیشتر حرف بزنم یا ضرورت بیشتری بود برای حرف زدن.»
این چیزی است که کاش بود. اما...
امروز ظهر که به سختی باز پای درس نشستم چیز خاصی متوجه نشدم. فکر کردم به مسیری که آمدم، به چیزهایی که از دست داده ام، چیزهایی که به دست آورده ام. تمام ضعف هام را. تمام چیزهایی که ندارم. به تو فکر کردم. ترسیدم. خواستم با تو حرف بزنم... خودخواهی نیست؟
بلند شدم و رفتم تا اتاق مسئول گروه، برایش توضیح دادم، گفتم فرسوده شده ام، گفتم تحمل نمی توانم کنم. گفتم شاید نیاز باشد درباره من تجدید نظر کنند...
_شاید نیاز باشد درباره من تجدید نظر کنی؟_
با چشمهای گرد نگاهم می کرد. می گفت طبیعی است، می گفت همه کسانی که در این مسیر پا می گذارند این مرحله را باید رد کنند، می گفت خود من...
منتظر بودم تمام شود تا نکند بغضم وسط آن اتاق بشکند. خیلی ناجور می شد.
_شاید نیاز باشد درباره من تجدید نظر کنی؟_
به صفحه گوشی ام زل می زنم. چیزی می نویسم. ارسال می کنم. حذف می کنم. میروم روی پای دراز بکشم. می گویم خسته ام. می گوید تو هم که خستگی ات را برای من آورده ای. برو بخواب، طبیعی است، همه کسانی که که در این مسیر...
«باور کنید که خیلی چیزها طبیعیه و ما بزرگش می کنیم»
فقط منتظرم تمام بشود. میدانم تمام شدنش حالم را عوض نمی کند، می دانم اگر گریه کنم چیزی حل نمی شود. می دانم اگر حال بدم را فریاد بزنم چیزی حل نمی شود، می دانم... ولی از این که مدام به خودم بگویم قوی باش خسته شدم، از این قوی بودن تصنعی، از حرف های پوچ...
همه چیز اما طبیعی است، همه کسانی که...
«فکر می کنید بودن ما کنار هم حالمونو بهتر می کنه؟»
_شاید نیاز..._
من تنها کمی خسته ام.
«راستی عیدتون مبارک.»
-شاید نیاز باشد..._