با این مقدمه میخواهم بگویم، اینروزها هرچند باز بیخواب شده‌ام و دوباره تا دیر وقت بیدارم اما بیخوابی دیگر مثل قبل آزار دهنده نیست و گاهی مقتضی کارهای عقب مانده ام است و هرچند باز شروع به نوشتن کرده‌ام اما دیگر کمتر درگیر نزاع درونی نوشتن و ننوشتنم و خلاصه اینکه انگار اینروزها راحت تر میتوانم فکر کنم، تصمیم بگیرم و تصمیمم را عملی کنم.

البته خیلی ضعف ها هنوز باقی است اما توی قلبم چیزی را احساس میکنم که هر اتفاقی هم بیافتد دیگر از بین نخواهد رفت و آن این باور است که ضعف هام را میتوانم از بین ببرم و همین مساوی است با آرام بودن، با احساس خوب.

[میدانی، از همان زمانی که تصمیم گرفتم به اینکار انگار چیزی درونم جوانه زده که حالا نهالی جوان و زیبا شده، نهالی، شاید اسمش انگیزه، شاید رشد یا کمال یا همه اینها و خیلی چیزهای دیگر.]