یک فرازی هست در دعای بعد از هر نماز در ماه رمضان که می گوید «اللهم اکس کل عریان». منظورش اینکه هر عریانی را خدایا، بپوشان. تعریف ظاهرش که می‌شود همین لباس که بر تن همه مان است و برخی از آن محروم؛ اما تعریف باطنش مثل هر کلام دیگر صادره از معصوم گمانم فراتر و جذاب تر باشد، یکیش مثلا اینکه می‌شود کنار این آیه گذاشتش؛ «هن لباس لکم و انتم لباس لهن» آنوقت می‌شود معنای دلنشین‌تری از آن گرفت که گرسنگی بعد از نماز عصر ماه رمضان را شیرین تر کند که به چه دعایی!

:)

[از تاثرات پنهان کلاس استاد است گویا که مدت ها گوشه ذهنم مانده بود]

[شاعری هم روزی برای محبوبش نوشته بود؛ وطن کجاست جز آنجا که ما هم آغوشیم؟/در آن زمان که ز هم جامه‌ای به تن پوشیم]

[و ایضا؛ چقدر فاصله مانده است تا به هم برسیم؟/ که بوی پیرهنت می‌وزد و مدهوشیم]