صد و سی ششم

به قول نادر خان؛
انسان متفکری که گهگاه گرفتار اندوه نشود، علیل و ناقص است، دور از دریا، دور از توفان، دور از پرواز، دور از شکفتن روح است... انسان همیشه شاد، انسان ابلهی است.


[تو باید گاهی باید دلتنگ شوی، باید اندوه آوار شود بر دلت، چون هنوز چیزی میان سینه ات می‌تپد، تازه، شیرینی رفتن اندوه به حرف آنکه اندوه از دل میبرد قطعا می‌ارزد به تلخی آن اندوه که می‌گذرد:)]